Het is dus duidelijk dat er veel meer argumenten contra zijn dan argumenten pro camerabewaking. Vooraleer we dus over zouden gaan op deze manier van diagnosticeren, moeten we stilstaan bij de mogelijke gevolgen voor het kind. De veiligheid primeert hierbij en deze kunnen we allesbehalve waarborgen wanneer we wachten op een volgende slag van de dader. En wanneer we deze dan op camera hebben staan, betekent dit nog niet dat dit voldoende bewijs is om een verdenking en een diagnose hard te kunnen maken. Als dit niet het geval is, zal de dader geen vertrouwen meer hebben in de medische wereld, maar ook niet behandeld worden en dus niet stoppen met mishandelen...

Het plaatsen van verborgen camera's is dus geen voor de hand liggende beslissing !

 

Scheiden van ouder en kind

Wat we dan nog kunnen doen is de vermoedelijke dader een bezoekersverbod opleggen. Deze mag dan enkel op afgesproken momenten, begeleid door een sociaal assistent, bij het kind. Zo kan de arts afwachten of de toestand van het kind verbetert of niet. Wanneer deze verbetert, kunnen we ervan uitgaan dat de ouder de symptomen bij het kind op de een of andere manier opwekt. Echter, wanneer de gezondheid van het kind niet verandert, maar hetzelfde blijft of verergert, weten we niet voor 100% zeker dat de ouder er niet tussen zit. We weten namelijk niet wat de ouder juist zou gedaan hebben en in welke mate deze handeling(en) de gezondheid zal (blijven) beïnvloeden. 

 

Het scheiden van ouder en kind zorgt dus niet voor een zekerheidsdiagnose, enkel wanneer de gezondheid zichtbaar verbetert net da de scheiding. Daarnaast moeten we ook stilstaan bij het feit dat een dergelijke scheiding erg ingrijpend is voor de ouder, maar zeker ook voor het kind. Deze begrijpt niet wat er gebeurt en zal zich vragen beginnen stellen. Wanneer nadien zou blijken dat er geen sprake is van een diagnose MBP, kan het kind het vertrouwen in zijn moeder (of vader) verliezen omdat deze er niet altijd voor hem of haar was. De relatie is dan geschonden wat weer zijn gevolgen heeft... Opnieuw zaken om bij stil te staan...

 

Blogs lezen

Als laatste kan de arts een eventuele blog van de vermoedelijke dader gaan doorzoeken. Het is namelijk zo

dat ouders van ernstig zieke kinderen vaak bloggen over de gezondheid van hun zoon of dochter. Een ouder

met MBP zal in zijn blog de ernst van de situatie blijven benadrukken en regelmatig spreken over de vrees

voor de dood van zijn of haar kind. Hierbij spreekt men over organisaties als Make a Wish, palliatieve zorg

en gaat men op zoek naar donaties voor het kind. Dit alles om zoveel mogelijk medelijden op te wekken. 

 

Door deze blogs te doorzoeken, zou de arts zijn vermoeden nog kunnen aansterken en zo meer bereid zijn om nog verder onderzoek te doen. Is dit wel professioneel? Dit is een vraag die we ons hierbij stellen. Het mag zeker niet de gewoonte zijn om elke ouder van een ziek kind te gaan opzoeken op internet, het is namelijk ook niet verboden om hierover te bloggen, maar wanneer bij een vermoeden van Münchausen by Proxy deze blog een hulp kan vormen, kan het wel nuttig zijn de privacy van ouders te 'schenden' door hun blogs te onderzoeken. Zij kiezen er uiteraard ook zelf voor om deze zaken online te plaatsen en weten dat iedereen aan deze informatie kan...

 

Ethiek

Zoals al blijkt bij elk van deze mogelijkheden, is het diagnosticeren van MBP ethisch vaak moeilijk. We zullen nooit 100% goed kunnen doen voor alle partijen. Hierbij komt privacy, veiligheid en professionaliteit vaak terug. Hoe ver mogen we gaan om een vermoeden te kunnen staven en wat doen we hiermee goed of kwaad? Heel erg moeilijk, maar we moeten hierbij stilstaan en overgaan tot de maatregelen die het minste schade berokkenen aan alle betrokkenen! Dit moet dus overwogen worden in samenspraak met verschillende gezondheidsmedewerkers.

 

Klik hier om verder te gaan naar spoedgevallen