Münchausen by proxy
Altijd ziek en toch vol leven?
Hoe ermee omgaan als pediatrisch verpleegkundige?
En wat als de arts het vermoeden van de verpleegkundige niet erkent?
Een verpleegkundige die een vermoeden heeft van MBP kan dit best eerst bespreken met ervaren teamleden en de procedure van het ziekenhuis rond kindermishandeling volgen. Het gedeelde beroepsgeheim maakt het mogelijk om met teamleden te overleggen. Maar wat kan de verpleegkundige doen als de arts het vermoeden niet erkent en geen verdere stappen wil ondernemen?
De wetgeving maakt het mogelijk dat een verpleegkundige ook zelf actie kan ondernemen. Ze moet het kind niet zelf niet onderzocht hebben maar mag ook een melding doen als het feit dat het kind mishandeld wordt, haar door een derde is toevertrouwd. Als de verpleegkundige overtuigd is dat er een acuut gevaar dreigt voor de minderjarige, mag ze haar beroepsgeheim opzij schuiven. Als men op het moment zelf geen actie onderneemt is dit zelfs schuldig verzuim. Er moet niet direct een melding of klacht worden gedaan, de verpleegkundige moet enkel kunnen aantonen dat ze hulp heeft geboden. Deze hulp kan ze zelf aanbieden maar dit kan evengoed door de hulp van anderen in te schakelen of door naar de politie te stappen. De verpleegkundige heeft géén meldingsplicht. Als de verpleegkundige een klacht (dus een melding bij het gerecht) wil neerleggen, kan ze hierbij naar de politie of naar de procureur stappen. Een tip is om rechtstreeks naar de procureur te gaan. Als de verpleegkundige haar vermoeden aan de politie vertelt is dit een schending
van het beroepsgeheim, als ze het aan de procureur vertelt niet. Een advocaat kan deze schending anders later gebruiken als procedurefout.
De verpleegkundige kan contact opnemen met bijvoorbeeld een Vertrouwenscentrum Kindermishandeling. Hierbij kan de verpleegkundige anoniem haar verhaal kwijt, de deskundigen van het centrum kunnen dan bekijken of zij eveneens het gevoel hebben dat er iets niet klopt aan dat verhaal.
Naast het bespreken van het vermoeden binnen het team waar de verpleegkundige werkt en het volgen van het stappenplan dat het ziekenhuis heeft opgesteld, zijn er nog enkele opties. Men kan contact opnemen met bijvoorbeeld een Vertrouwenscentrum Kindermishandeling. Hierbij hoeven geen namen genoemd te worden maar kan men zijn verhaal kwijt. De deskundigen die daar werken kunnen vervolgens actie ondernemen als zij aanvoelen dat het inderdaad een twijfelachtig verhaal is. Er zijn zo verschillende instanties.
Het is evident dat men eerst eens nadenkt over waarom de arts de verpleegkundige niet wil ondersteunen. Ziet de verpleegkundige iets dat de arts niet ziet, wil de arts geen moeite doen of is er nog iets anders aan de hand?
Klik hier om verder te gaan naar aandachtpunten bij diagnosestelling